Cukier krzepi? Słodziki lepiej! A Codex Alimentarius najlepiej.

Robię przerwę w serialu na temat złości, bo nigdy nie dość ostrzeżeń.

Na czele Codex Alimentarius (agendy ONZ), czyli „zbioru norm dotyczących żywności”, rzekomo mającego chronić zdrowie i interesy konsumentów przed skażoną i złej jakości żywnością stoi twórca tej idei, Fritz Ter Meer. Można by przyklasnąć temu „zbawiennemu”, wprowadzanemu obecnie na całym świecie pomysłowi, gdyby nie fakt, że pan Ter Meer ma przeszłość gorzej niż kryminalną. Otóż był on jednym z „naukowców” Hitlera i „pracował” w obozie koncentracyjnym Auschwitz testując na więźniach „wynalazki” firmy IG Farben, znanej m.in. z produkcji cyklonu B. Za swe zasługi w ludobójstwie otrzymał od trybunału w Norymberdze śmieszny wyrok 7 (!) lat więzienia. Ale nawet i tego nie odsiedział (dzięki wstawiennictwu Rockefellerów), ponieważ jego cenny umysł był potrzebny firmie farmaceutycznej Bayer, gdzie otrzymał stanowisko prezesa. Tamże, w 1962 roku, wpadł na pomysł stworzenia Codex Alimentarius.

Jakie są powiązania Searle, Monsanto, IG Farben, Bayer, Codex Alimentarius i podobnych z Hitlerem i rodziną Bushów? Radzę poszukać informacji na własną rękę (Google i YouTube).

Dla ułatwienia jeszcze jeden film: dobrze udokumentowany historycznymi dowodami (i dlatego wstrząsający!) wykład doktora Matthiasa Ratha o kartelach farmaceutycznych, ich powiązaniach z przemysłem wojennym II wojny światowej, politykami (np. panią Angelą Merkel) i o tym, komu i dlaczego opłaca się truć ludzkość.

Playlista

I jeszcze jeden krótki fragment o zbrodniach koncernu farmaceutycznego Bayer (z filmu Michael Tsarion – Architekci Kontroli)

Oto krótki film (niestety, z okropnymi błędami ortograficznymi w tłumaczeniu i bez zakończenia), w którym pewien zmartwiony pan opowiada o tym, jak aspartam zabił jego żonę, zupełnie nieświadomą faktu, że zażywa śmiertelną truciznę. Okazuje się, że nie tylko Polak mądry po szkodzie, prawda ta dotyczy wszystkich ludzi na całym świecie. Prawdę poznajemy dopiero wtedy, kiedy zaczynamy szukać przyczyny śmierci lub kalectwa kogoś, kogo kochamy. I kiedy tę prawdę odkrywamy, jest już za późno, ponieważ zło już się dokonało.

Dlatego, jeśli wierzysz, że cukier jest trucizną, której nie powinno się jadać i że koniecznie trzeba go zastępować „zdrowszymi” słodzikami, i co jeszcze gorsze, dajesz się nabrać na etykietkę „dietetyczna” żywność, w której takie „trucizny” jak cukier są zastąpione „prozdrowotnymi” substancjami takimi jak aspartam, wiedz, że jesteś cynicznie i świadomie truta/y.

Przy okazji wrzucę wredny kamyczek do ogródka Wikipedii, która w żadnym razie nie jest źródłem obiektywnej i godnej zaufania wiedzy. Wikipedia znajduje się pod kontrolą lobby „racjonalistycznego” (czytaj: sprzedajnych psychopatów na usługach Iluminatów), więc niewygodną prawdę ukrywa się tam za parawanem rzekomego „bezstronnego pisania”. Oznacza to ni mniej nie więcej, tylko tyle, że „prawda” należy do tych, którzy ją kupili, a nawet wywalczyli dzięki świetnie opłacanym, cynicznym i nie mającym skrupułów prawnikom. Najlepszym przykładem jest firma Searle, należąca do Donalda Rumsfelda oraz „siostrzana” firma Monsanto, które stać na kupowanie, a nawet gangsterskie wymuszanie „prawdy”, ponieważ obie są w rękach Iluminatów, którzy pracują obecnie nad tym, żeby wyeliminować (czytaj: wytruć lub wybić) 80-90% populacji naszej planety, a resztę zamienić w niewolników, trzymanych w obozach pracy.

Hasło o aspartamie jest moim zdaniem prawdziwym majstersztykiem i pokazuje, jak trzeba pisać teksty do Wikipedii, żeby wilk był syty i owca cała. Niestety, taki sposób pisania jest w pełni zrozumiały tylko dla świadomych lub posiadających profesjonalną wiedzę czytelników. Pozostali mogą się w tym pogubić, ponieważ nie są w stanie się rozeznać, czy tekst jest „za”, czy „przeciw”.

Przyjrzyjmy się wiec, jak autor hasła poradził sobie z wikipedyczną cenzurą. Tekst zaczyna się takim oto zdaniem:

Bezpieczeństwo stosowania aspartamu było przedmiotem wielu badań naukowych i licznych kontrowersji społecznych.

Ponieważ jednak polityczna poprawność, na której straży stoją siejący przerażenie prawnicy firmy Searle wymaga napisania tego, co zostało zapisane w wyroku sądowym (a co niestety nie jest prawdą) dalszy ciąg brzmi tak:

Nie ma żadnych dowodów naukowych świadczących o tym, że aspartam powoduje nowotwory w ludzkim organizmie. (…) Pod koniec lat 90. XX w. opublikowano wyniki kilku wyrywkowych badań, które sugerowały występowanie związków między spożywaniem aspartamu i chorób takich jak rak mózgu i układu limfatycznego.

I co wiemy? Nic. Już na samym początku wywodu jesteśmy bliscy schizofrenii (no to w końcu aspartam powoduje raka czy nie i czy są te dowody, czy ich nie ma?), która pogłębia się z każdym kolejnym zdaniem. Dociekliwy czytelnik przeczyta uważnie i dowie się, że:

Sugestie dotyczące związku z nowotworami pochodzą z trzyletnich badań European Ramazzini Foundation (wrzesień 2005) prowadzonych przez grupę badaczy z Bolonii, z których wynika, że aspartam powoduje nowotwór wątroby oraz układu nerwowego oraz zwiększa ryzyko leukemii u samic szczurów

ale zaraz potem następuje szukanie dziury w całym i argumenty przeciwko, które u zwykłego (nie będącego profesjonalistą) czytelnika mogą wywołać dezorientację. Moim zdaniem wszystkie te zarzuty są bzdurne i ich jedynym celem jest ogłupianie ludzi.

Ale dalej dowiadujemy się wreszcie prawdy – hura!!! Proszę zapiąć pasy bezpieczeństwa!

Wstępne badania bezpieczeństwa użycia tego związku sugerowały, że może on prowadzić do guza mózgu u szczurów. W rezultacie Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) nie dopuściła go początkowo do obrotu w USA. W 1980 r. po licznych interwencjach wpływowych osób związanych z G.D. Searle FDA zgłosiła wniosek do Public Board of Inquiry (PBOI) z prośbą o ponowne przetestowanie wpływu aspartamu na guza mózgu.

PBOI po przestudiowaniu dawnych testów i przeprowadzeniu nowych stwierdziła, że aspartam nie wywołuje guza mózgu i zarekomendowała go do dopuszczenia jako dodatku do żywności. W 1981 r. Ronald Reagan przeprowadził zmianę szefa FDA i nominował na to stanowisko Arthura Hull Hayesa, który opierając się na wynikach PBOI i dodając do tego wyniki analogicznych badań japońskich dopuścił do użycia ten związek, z zastrzeżeniem stosowania go wyłącznie w suchych produktach. W 1983 r. FDA rozszerzyła stosowalność aspartamu także na wypieki. W 1996 r. FDA zniosła wszelkie restrykcje na użycie tego związku i zezwoliła na stosowanie go we wszelkich produktach spożywczych. Za FDA podążyły odpowiednie agencje w wielu krajach świata, w tym w Japonii i Unii Europejskiej, które zalegalizowały użycie aspartamu w produktach spożywczych.

Niektórzy sądzą, że korowody wokół zalegalizowania aspartamu były związane z politycznym konfliktem interesu. Donald Rumsfeld, przyjaciel rodziny George’a Busha był prezesem rady nadzorczej Searle, w czasie gdy rozstrzygała się sprawa legalizacji tego słodzika. Arthur Hull Hayes, odpowiedzialny za legalizację aspartamu, musiał opuścić fotel prezesa FDA w 1983 r. po tym gdy ujawniono, że wziął kosztowne prezenty od kilku korporacji. Po opuszczeniu FDA, Hayes został zatrudniony w Searle, w dziale public relations jako starszy konsultant medyczny.

Czy teraz jest już jasne o co chodzi?

Kiedy zrobiła się zadyma, prezydent Reagan przeciął wątpliwości niczym węzeł gordyjski. Dokonał tego… wyrzucając na zbitą twarz niepokornego szefa FDA i osadzając na jego miejscu sprzedawczyka Arthura Hull Hayes’a, człowieka opłacanego przez owe „wpływowe osoby”, a gdy to się wydało nie został ukarany, lecz nagrodzony doskonałą i świetnie płatną, a co najbardziej przerażające – odpowiedzialną posadą konsultanta medycznego w Searle (jak to się odbyło dokładnie i ze wszystkimi szczegółami można zobaczyć w filmie „Aspartam rakotwórcza słodycz”). Prawda, jakie to proste? I jak grubymi nićmi szyte? To, że japońskie firmy przejęły produkcję aspartamu po wygaśnięciu patentu dla Searle wyjaśniałoby, dlaczego Japończycy uzyskali takie, a nie inne wyniki badań na szczurach. Ale ich badań się nie neguje. Neguje się wyłącznie to, co sugeruje, że aspartam jest szkodliwy.

A ja się spytam: a dlaczego firmie Searle tak bardzo zależało na tym, żeby wprowadzić ten związek na rynek, skoro został on odkryty zupełnie przez przypadek?

Aspartam został wynaleziony w 1965 r. przez Jamesa M. Schlattera pracującego dla firmy farmaceutycznej G.D. Searle & Company. Schlatter otrzymał ten związek w ramach badań nad poszukiwaniem leków antyrakowych. Odkrył jego słodycz zupełnie przypadkowo, liżąc, wbrew zasadom BHP swój własny palec ubrudzony tym związkiem.

Skoro badania wykazały, że ma (lub jest tylko podejrzewany) o właściwości rakotwórcze, to chyba najprościej (i jakże moralnie słusznie) byłoby go wyrzucić i o nim zapomnieć. A jednak firma Searle stoczyła kosztującą miliony dolarów walkę z FDA i niezależnym światem naukowym o wprowadzenie tego produktu na rynek. Po co?

W tekście w Wikipedii czytamy coś jeszcze, na co pewnie wiele osób w ogóle nie zwróciło uwagi:

Można go (aspartam) też znaleźć w wielu wędlinach i rybach (zarówno w folii jak i konserwach). Ostatnio coraz częściej pojawia się w produktach farmaceutycznych, np. w większości tabletek musujących.

Jak widać truci jesteśmy na każdym kroku i nie mamy o tym pojęcia. W aptekach coraz trudniej znaleźć witaminy w tabletkach, natomiast musujące (z aspartamem) są wszędzie, również w supermarketach. Czemu ma służyć słodzenie wędlin i ryb? Skoro są to produkty przyprawiane tradycyjnie wyłącznie solą, dodawanie do nich aspartamu i nie informowanie o tym konsumenta wydaje się nadużyciem. Ale i na to znaleziono radę – nie ma obowiązku umieszczania na produktach informacji o tym, że zawierają aspartam.

Wiele jest firm, które próbują dla zysku robić szkodliwe rzeczy, jednak do tej pory prawo stało na straży bezpieczeństwa ludzi i środowiska naturalnego.

Ostatnio coś się bardzo wyraźnie zmieniło. Na gorsze. Zastanówmy się dlaczego…