Cech astrologiczny

Na Transblogu Ewy wiadomość, która mnie zaniepokoiła:

Ela IV z kolei podpowiada: ‚Twój sen o castingu mógł być związany z notatką, którą umieścił Leon Zawadzki w swoim serwisie: planuje się powstanie cechu astrologów z siedzibą w Krakowie, no i planowane są egzaminy do cechu’.

Poczułam lekkie mrowienie w palcach, które zawsze pojawia się w chwili zastrzyku adrenaliny. Czym prędzej zaglądam do źródła – notka jest, a jakże, na szczęście (?) nie ma wzmianki o egzaminach. Ulga? Niekoniecznie. Prędzej czy później coś takiego musi powstać. I nawet była już jedna próba powołania takiego ciała. Jakieś trzy czy cztery lata temu pani Donka Madej mówiła o wymogach Unii Europejskiej, która w końcu zmusi nas do uporządkowania tej całej rozpasanej samowoli, panującej obecnie na naszym rynku usług ezoterycznych. Wspomniała też o tym, że jacyś panowie podjęli starania, by utworzyć cech i oczywiście sami siebie powołali do zarządu, stworzyli statut i określili wymagania, które trzeba spełnić, by zdać przed nimi egzamin.

Moje śledztwo ujawniło już wkrótce, kim byli ci dwaj żądni władzy kolesie. Okazali się nimi moi koledzy ze szkolnej ławki – obaj pobierali nauki nie tylko na tym samym roku co ja, ale nawet w tej samej grupie. Jeden z nich, facet wielki (niestety, tylko gabarytowo), o gwiazdorskim zacięciu, był starym kumplem naszego głównego wykładowcy, dzięki czemu był zwolniony ze wszystkich egzaminów, a nawet wykładów. W szkole zjawiał się tylko po to, by obwieścić swoją obecność tubalnym głosem, odebrać należne mu hołdy od wiernych wielbicielek, wypić kawę z wykładowcami i posiedzieć w „pokoju nauczycielskim” ramię w ramię z kadrą naukową. W zamian za to otrzymywał od większości z nich (ale nie od wszystkich, na szczęście były chlubne wyjątki) wpisy w indeksie i zaliczenie semestru. Wszelkie wyjazdy, które my, naiwne szaraczki, spędzaliśmy w sali wykładowej, pan gwiazdor spędzał przy wódeczce i papieroskach, wożąc ekipę swoich wiernych wielbicielek po okolicznych knajpach i pubach. Gdy my męczyliśmy się na egzaminach, nasz zasłużony pan Z. otrzymywał gotowca podłożonego bez zbędnego udawania dyskrecji. Gdy jedna koleżanka, słynąca z niewyparzonej gęby spytała go o egzaminy pan Z. roześmiał się jej prosto nos, oświadczając głośno i bez skrępowania, że on jak żyje żadnego egzaminu nie musiał zdawać, a mimo to ściany jego gabinetu obwieszony jest dyplomami wszelkiego możliwego rodzaju od samego sufitu aż po samą podłogę.

Wszystko szło gładko, aż do ostatniego dnia obozu w Wiśle. Pierwsza wpadka miała miejsce na zajęciach z psychologii. Gdy mój ulubiony wykładowca wpisywał nam do indeksu zaliczenia na widok pana Z. zsunął z nosa okulary i rzekł: „Przepraszam, a pan kim właściwie jest?” Pana Z. totalnie zamurowało… przedstawił się tubalnym głosem, najwyraźniej przekonany, że jego nazwisko musi zrobić wrażenie na wykładowcy i że w sposób oczywisty z tego powodu należy mu się zaliczenie. Niestety, tym razem sztuczka się nie udała. Psycholog zareagował zupełnie spokojnie, okazując że nie robi to na nim najmniejszego nawet wrażenia i rzekł: „przykro mi bardzo, ale pańska twarz nie jest mi znana. Nigdy nie widziałem pana na moich zajęciach, a więc nie mogę dać panu zaliczenia”. Z. zamarł, zamarła również cała sala, ale cóż mógł zrobić? Odwrócił się na pięcie i wyszedł z dumnie podniesionym czołem. Tego samego dnia wieczorem, gdy rozdawano indeksy z wpisanymi do nich stopniami z egzaminu z astrologii jedna z koleżanek wpadła do naszego pokoju błagając, żebyśmy schowały u siebie indeks Z. i żebyśmy pod żadnym pozorem nie mówiły mu o wpisanych do niego ocenach. Powiedziała: „Z. nie może się o tym dowiedzieć. Dziewczyny, błagam, on nas odwozi do domu swoim samochodem, gdyby zobaczył tę ocenę wszyscy skończymy na przydrożnym drzewie”. W indeksie stała jak wół dwója, wpisana przez jednego z rosyjskich wykładowców. Pechowo – facet był młody, a co gorsze – spod znaku (upierdliwej) Panny…

Jak się zapewne domyślacie, mimo wszelkich przeszkód pan Z. otrzymał wszystkie zaliczenia, a być może nawet wyróżnienia. Indeks został przemielony na makulaturę, za to kolejny wielki i złocony dyplom zawisł na ścianie jego gabinetu.

Drugi z panów nie był tak wyrazistą postacią. Z powodu bardzo mizernej postury stał się satelitą i cieniem pana Z., czerpiąc z jego potęgi złudne poczucie własnej wielkości.

O ile wiem z powołania tego ciała nic nie wyszło. I dobrze, bo ja z całą pewnością nigdy w życiu nie zdawałabym egzaminów przed tak „zacnym” gronem. Z przyczyn mi nieznanych sprawa zmarła śmiercią naturalną, podobnie zresztą jak pan Z., który przed bodaj dwoma laty powrócił z wakacji nad morzem Śródziemnym… w czarnym worku.

Obecna próba powołania cechu również nie wzbudza mojego entuzjazmu. Mam powody, by sądzić, że w razie konieczności poddania się egzaminom jak w banku mam zagwarantowaną murowaną pałę i wilczy bilet.

Problem polega na tym, że w Polsce funkcjonują dwie szkoły astrologii: klasyczna i humanistyczna. Nie będę tu pisać, czym różnią się one od siebie, bo o tym pisałam wielokrotnie na mojej stronie, w blogu i innych miejscach. Mój problem polega na tym, że nie słuchałam mądrości mamusi, która uparcie wpajała mi zasadę, że „pokorne cielę dwie matki ssie”. Zlekceważyłam dobre rady i bezczelnie rzuciłam wyzwanie „klasykom”, jawnie negując ich założenia i metodę. A teraz proszę bardzo – to właśnie oni będą rozdawać karty i wydawać zezwolenia na działalność.

Oświadczam, że żadna siła nie zmusi mnie do uznania tej władzy. Już widzę siebie w roli Marcina Lutra (nota bene my oba to Skorpionowe plemię). Ogłaszam schizmę i jestem gotowa przybić 95 tez na drzwiach cechu. W razie konieczności zejdę do podziemia…

(Opublikowane na starym blogu 2005-11-01 00:01:02)